oczekiwać – Kasperowicz Piotr

Odcieki młodości

10 grudnia 201421 lutego 2018 Kasperowicz Piotr1 komentarz

Śmiercionośność nieba
zerwanego nocą
za serca dnia
na wskroś ku starości
potężne zawirowanie
w pobliżu odcieków młodości
młodości przeczekiwanie
oczekiwanie nieba
nieba
ponitowane trwaniem.

WIERSZ POCHODZI Z TOMIKU „O JEDNO NIEBO WIĘCEJ”

Proces niszczenia głównego organu

29 Maj 201327 lutego 2018 Kasperowicz Piotr2 Komentarze

Oczy chronione hasłem
w tej kwestii łamacz kodów bezproduktywny
wysycone replikującym się szaleństwem
tuż za słonecznymi okularami
bierność łamiąca wolę afektów
kalecząca chemią nenie
automatyczna menada przy techno bicie
niczym starość w przedpokoju oczekiwań
o blasku zawieszonym pomiędzy
uszczęśliwianiem innych a własnym odbiciem
sczerniałe oczy unikane z atencją
wymaganą w trakcie procesu niszczenia głównego organu.

LINK DO WERSJI MULTIMEDIALNEJ
WIERSZ POCHODZI Z TOMIKU „ŁOSKOT DROGI MLECZNEJ”

Życie spakowane w pudełka

21 stycznia 200628 lutego 2018 Kasperowicz Piotr4 Komentarze

Dla świata martwota
na okoliczność bycia dzieckiem
przynależność do czegokolwiek
według własnego sposobu postrzegania
poza systematyką machiny biurokracji
na uboczu świadczeń gwarantowanych
ale i bez możliwości przejęcia władzy
własny świat politycznie nieskorumpowany
spragniony kartonowymi wyobrażeniami
dążący do uzupełnień w epilogu wiadomości
oczekujący na drodze poszukiwań
zakończenia pracowniczych alokacji
w schemacie zależności szkoleń z człowieczeństwa
życie spakowane w pudełka
przy niezmiennej monotonii zmiany.

Na sztuki

10 Maj 200328 lutego 2018 Kasperowicz Piotr3 Komentarze

Nasze cierniste podchody na zmysłach
i ciała gorejące chemią w odosobnieniu
zbliżenia radości oczekującej w kopcach
i pełne doły gorczycy na odchodne
chwilowe wzloty gdzie okiem sięgnąć
i podłużne upadki po widnokręgi powiek
naturalne odruchy miłości na sztuki
i całe zgrzewki syntetycznych mieszanin
jedno istotne słowo pracujące w tle
i almanachy pierdół walające się na pulpicie
oczywistość analogii wspólnego czucia
i tożsame krzywe silnie malejącego rozsądku
że może lepiej nie.

WIERSZ POCHODZI Z TOMIKU „ŁOSKOT DROGI MLECZNEJ”

"Czytając zbiór, pierwszy raz, trudno wychwycić wartości, gdyż uwaga skupia się na formie zapisu, na słowach samych w sobie. Obrazowanie na prostych, lub naturalnych, przykładach ułatwia dotarcie do środka. Wiersze są trochę niczym zagadki, naprowadzenia. Właściwie każdy utwór skupia swoją uwagę na małym elemencie.Można pomyśleć, że te zakodowania są jak zapisy obrazów, które przewijają się i pojawiają, niczym błyski, w odpowiednim momencie. Odbiorca zaczyna wszystko analizować na własnym przykładzie. Dokopuje się do tego, że właściwie reaguje na okoliczności, nawet te, wydawać by się mogło, bez większego znaczenia,
w zakodowany i jednocześnie kopiowany sposób. Być może czytelnik ma być kolejnym elementem ukazującym zakodowaną reakcję."
Sylwia Kanicka

"W zwięzłych, skondensowanych utworach „spółki autorskiej” znajdziemy m.in. refleksje o kojącej roli ciszy
w świecie zdominowanym przez ogłuszający miejski szum i hałas,
o potrzebie porządkowania informacji,
z żartobliwym zastosowaniem wieloznaczności pojęć."
Beata Piocha

"To poetyckie przedsięwzięcie! To zdecydowanie coś więcej niż tylko zbiór wierszy. Autorzy bawią się słowem, ale i całą poetycką materią. Ich poezja wykracza daleko poza ramy literatury. To zupełnie nowe spojrzenie na lirykę, na przekaz, na wyrażanie niewyrażalnego. Kluczowe nie jest pytanie o to, co panowie stworzyli, ale czy czytelnik jest na to gotowy? Nie sposób w tradycyjny sposób opisać zawartość tej książki, bo ona umyka wszelkim „normom”. Będziemy się tu poruszać po znanych rejonach naszej codzienności, ale może niewydeptanymi jeszcze ścieżkami."
Kinga Młynarska

"Ewidencjonowanie funkcjonuje u Kasperowicza jako jedna z kluczowych metafor tomu, jednak i ono nie może uchronić przed postępującym rozpadem. Ten ostatni ma wymiar przede wszystkim miłosny – jak czytamy w tytułowym tekście tomu, zostają w nim przedstawione resztki wielkiego planu kochania, wędrując zaś po arteriach kolejnych wierszy, opowiadających o zmapowanym w cieczy sercu i powłokach miłości, uświadamiamy sobie, że układają się one raczej w siatkę wspomnień i mapę ciała niźli w plan jakiegokolwiek realnie istniejącego terytorium. Po eksperymenty z mapą sięga się [...], by wyrazić złożone doświadczenia egzystencjalne [...]. Mapa stanowi wręcz uprzywilejowaną przestrzeń eksperymentu: dostarcza książce poetyckiej ramy."
Piotr Bogalecki

"Autor już niejednokrotnie zaskoczył czytelnika formą, tematyką i poetyką. Wiele razy udowodnił, że można ulirycznić każdy, najdrobniejszy i pozornie najbardziej abstrakcyjny, element naszego świata. Kasperowicz po raz kolejny stworzył dla nas liryczne wyzwanie. Poeta bawi się rozmaitymi konwencjami, śmiało wchodzi w gry słowne (brzmieniowe, znaczeniowe), zachęca nas do poetyckich kalamburów. I choć niektóre wiersze stawiają poprzeczkę naprawdę wysoko, to przemierzanie tych niezwykłych przestrzeni jawi się jako najlepsza rozrywka. Która jednak przynosi tylko chwilową radość, wszak skrywająca się między słowami prawda najczęściej boli."
Kinga Młynarska

"Niekiedy poetom jest wszystko jedno, w jaką formę edytorską przyoblecze ich wiersze wydawca, czasem myślą o edycji całościowo. "Terytorium rozpadu sekwencji" przybrało formę składanej mapy, planu sytuacyjnego przekształceń [serca] względem czynników zewnętrznych, jak pisze autor."
Lech L. Przychodzki

"Autor żyje i tworzy według swoich osobliwych reguł. Porównanie go do znanych kanonów byłoby strzałem kulą w płot. Wszystko tu mnie zaciekawiało i wszystko ciut ciut denerwowało.
No więc mamy książkę absolutnie inną od innych. Tomik całkowicie niestandardowy."
Leszek Żuliński

"Wiersze Piotra Kasperowicza wyróżnia leksykalna i składniowa gęstość: to nagromadzenia słów z niemal wszystkich dziedzin nauki i techniki. Specyficzna metaforyka bazuje na zabawie brzmieniem i znaczeniem, frazeologią i słowotwórstwem, a zbudowane z tej materii niezwykłe poetyckie obrazy, często niejednoznaczne, nacechowane humorem i ironią, składają się na opowieść o życiu, niekiedy bardzo przyziemnym."
Beata Piocha

"To nie jest baju-baju, pitu-pitu. Kasperowicz ma swoje poglądy, przemyślenia, morały. W sumie sam nie wiem: czy on „przebełkotał” tę swoją dykcję, czy też mamy do czynienia
z językiem do którego musimy się przyzwyczaić. To trochę tak, jak dawnymi czasy czytano na przykład Jasieńskiego czy Karpowicza. „Nowe języki” muszą się oswoić."
Leszek Żuliński

"Ważnym motywem jest tu myślenie
i poznanie na wielu poziomach abstrakcji. Człowiek jako ogniwo uniwersum poddany działaniu nieopatrzności, imaginacji czy absolutu, próbuje rozpoznać świat w skali makro.
Ludzie utuczeni kulturą masową, indoktrynowani, unifikowani, zarażeni konsumpcjonizmem, pozbawieni własnych poglądów i wyobraźni przypominają Różewiczowski obraz rury kanalizacyjnej..."
Beata Piocha

"Potwór kultury popularnej zagląda
z bezczelną ciekawością do wieży z kości słoniowej; z jej wnętrza coraz donośniej słychać basowe dudnienie nowoczesności. Ten odgłos zwiastuje śmierć szyku i narodziny szokującej banalności czy też banalności szoku."
Antoni Zając

"Widać, że pozycja jest przemyślana od początku do końca, że autor jest dojrzały pisarsko, pewny swojego stylu operowania słowem. Dlatego utwory swoją budową i treścią angażują czytelnika do wytężonego skupienia. Bazują na kontrastach, niedomówieniach i wyszukanym słownictwie. Myślę, że ten zabieg autor stosuje po to, by pokazać symbiotyczność naszej egzystencji
i jednoczesne absurdy wynikające
z tej symbiozy."
Ewa Anna Klimowicz

"Tom na wskroś przewrotny, który swoją oryginalną poetyką bierze nas
z zaskoczenia, czasem wytrąca ze strefy komfortu, zadziwia, może niektórych zszokuje, wielu z pewnością zachwyci. Bardzo lubię inteligentny humor,
ciekawy koncept i wszelkie odwołania (pop)kulturowe – w „Buldożerach” mam to wszystko i to na jakim poziomie! Nietypowa forma, „niepoetycka poetyka” sprawiają, że nasza czytelnicza czujność zostaje postawiona w stan gotowości
i z wielką uwagą wczytujemy się w słowa. Kasperowicz to "mechanik słowa", inżynier dusz. Spod jego pióra wychodzą niebanalne liryczne rysunki techniczne – konstrukcje, modele, schematy – kreślone jednak drżącą ręką, ujawniającą wrażliwość poety."
Kinga Młynarska

"Opowieść snuje się dokoła człowieczej kondycji, dociera do trzewi istnienia, ale nie chce być opiniotwórcza, raczej dyskretnie zagląda do okien, uchyla zamknięte drzwi, nasłuchuje, notuje, przygląda się, kiwa głową, ale przede wszystkim zdaje relacje z istnienia, unaocznia mankamenty i daje do myślenia. Niezwykła jest tu intuicja
z której bierze się diagnoza, tak bezceremonialna i trafna."
Jacek Masłowski

"Świat przedstawiany w tomiku jest światem pozornie spokojnym, rozleniwionym, pięknym. Pod powierzchnią lukru i różnokolorowych farb, uśmiechów i deklaracji uczuć, wiary, dobra i równie dobrych intencji mieszka odraza, ohyda, okrucieństwo i produkty przemiany materii. Piękno kontra piekło. Jeżeli jesteś istotą wrażliwą, która zakładała, że będzie dobra, ufna i prawdziwa, nie łudź się, z czasem zostanie z ciebie wrak, nikt - płoniesz zignorowana na wejściu do atmosfery - fasada, za którą ukryjesz serce pokrojone na drobne plastry żalu."
Łucja Lange

"Życie – człowiek – świat – dobro walczy ze złem. Zło z dobrem. Przy całej swojej buntowniczości, przy całej swojej jaskrawości, jest to poezja niepozbawiona liryzmu.”
Elżbieta Anna Podleśna

"Podmiot liryczny, nie prosi, nie kadzi, nie przymila się uniżenie, ale wali pałą pomiędzy oczy... Niezwykła wrażliwość poety, wytoczyła oręż pióra przed szczątkową wrażliwość, aby ożywić świat na pół martwy. Słowami manifestuje niezgodę na rzeczywisty stan rzeczy,
w którym brak jest mądrości, miłości
– podmiotu naszej drogi.”
Małgorzata Ortmann

"Szokuje i każe dostrzegać głębiny ludzkich zachowań i przekonań. Wywołuje uczucia w nieregularnej skali odczuwania. Prawda naszych zachowań wydaje się słuszna, aż do momentu przeczytania słów poety. Przychodzą takie chwile, które krzyczą jego widzeniem, stając się dramatem dnia codziennego wielu. To, w jaki sposób autor podaje nam swój punkt widzenia
i odczuwania, można albo podziwiać albo odrzucić w pierwszym czytaniu.”
Alicja Cyran

"Wiersze skomplikowane, odbiegające od norm przyjętych, być może to forma poezji przyszłości. Autor sypie piaskiem słów prosto w oczy, to boli i piecze,
z początku niewiele widać, ale po chwili trzeba autorowi przyznać rację, oceniając zawartość tomiku. Zadziwia skondensowany język, w którym są słowa niezbędne jako nośnik negacji, drgające szybkim rytmem niecierpliwości współczesnych przekaźników informacji
i niespotykanych dawniej wydarzeń. Kasperowicz kpi, ale z goryczą piołunu. Czy zrozumiemy tę trudną poezję, splot myśli wykraczający poza wyobraźnię i lokujący się na wyżynach podświadomości?”
Zdzisława Górska

"Osobliwa lektura, autor pisze bardzo inaczej niż inni. Bez wątpienia z takim językiem i tonacją poezji jeszcze się nie spotkałem. Są to wiersze całkowicie „odliryzowane”, a więc niepodobne do tych wszystkich, z jakimi na ogół mamy do czynienia. Dużo tu dyskursu
i myślenia. To są takie traktaciki definiujące świat coraz bardziej kłócący się z tradycyjną koncepcją ludzkiego ładu, tożsamości i spełnienia. Tak więc ogromny plus dla poety."
Leszek Żuliński

"Dostałem do rąk tomik ironiczny, atakujący rzeczywistość. Pod enigmatycznym tytułem ukrywa się bunt. To rękawica rzucona współczesnemu myśleniu. Niestety, to jednak walka
z wiatrakami. Pozycja igrająca
z czytelnikiem, sensem oraz rzeczywistością."
Krzysztof Chmielewski

"Zamiast być ludźmi zachłannymi na uczucia, doznania i poznanie tego co nas otacza, gubimy swój dziecięcy zapał odkrywcy, co czyni nas zimną częścią struktury szybkiego świata. Robotami
z trybikami nastawionymi na produkcję kolejnych ofiar walki o bytowanie, nie zaś dzielenie się emocjami."
Monika Gała

"Mami ekscentrycznością, która na nim błyszczy jak folia aluminiowa. Kosmiczny. Jak przybysz z obcej planety. Zjawia się nagle w żaroodpornym skafandrze
i w swoim własnym języku zaczyna wysyłać sygnały dźwiękowe. Uprasza się wyregulować odbiorniki! Te wiersze nie muszą być podpisane. Są tak charakterystyczne, że wszędzie rozpoznam ten styl."
Emma Ernst

"To poezja inna od tych, które dotąd czytałam. Zadziwia gra słów i wielorakość znaczeń. Czytasz a za każdym razem, gdy wracasz do danego wiersza, wciąż odkrywasz w nim coś nowego."
Renata Świeściak

"To nie jeden wewnętrznie sprzeczny obraz, a sekwencja obrazów, których celem jest wytworzenie sugestii prawd
i stanów psychicznych."
Łucja Lange

"Niezmierzona, szara, przerażająca przestrzeń niepokoju poszatkowana żeliwnymi słupami wartości naczelnych. Od odrapanych ścian odbija się głuche echo buntu prowokująco wrzeszczące. Wiatr nieoczywistości świszcze
w wielkich oknach pomiędzy zardzewiałymi ramami bez szyb."
Pani Szalo

"To jakby w klatce Bretona /azbestowej zresztą/ płonęło serce. Bystre obserwacje świata rozwichrzonego, bez kierunku, gdzie wszystko wolno i niczego się nie musi – przed tym przestrzega autor w bardzo dokładnie skomponowanych wierszach."
Zdzisława Górska